François Bayrou iu bashkua listës së gjatë të kryeministrave jetëshkurtër të periudhës së fundit, duke pasur parasysh kushtet politike të Republikës së 5-të Franceze. Kryeministri për gati nëntë muaj, të cilin Emmanuel Macron e zgjodhi disa javë pas zgjedhjeve parlamentare të vitit 2024, në thelb "vendosi" vetë fundin e qeverisë që drejtoi - dhe e cila nuk arriti të fitonte aleanca si brenda Asamblesë Kombëtare Franceze ashtu edhe në shoqërinë franceze.
Me deklaratat e tij të sotme, François Bayrou duket se ka zgjedhur vetë mënyrën dhe jo kohën e "vdekjes" së projektit politik që i ishte caktuar nga Pallati Elize.
Ai vetë, me shumë përvojë politike, sepse, duke qenë plotësisht i vetëdijshëm për rezultatin e votëbesimit, zgjodhi 45 minuta në fjalën e tij të parë hapëse, si dhe deklaratën e tij disaminutëshe nga tribunat dhe jo nga foltorja e folësve, për të nënvizuar diçka që me siguri do të shqetësojë si "Hexagon"-in ashtu edhe vetë Evropën.
"Çfarë do të ndodhë me borxhin publik?"
Kryeministri në largim, i cili zyrtarisht dha dorëheqjen nesër, hodhi në votim një pyetje për të cilën, deri më sot, asnjë forcë politike në vend nuk ka një përgjigje të qartë dhe një plan të qartë: “Çfarë do të ndodhë me borxhin publik?”
Bayrou në largim akuzohet se ka paraqitur një plan buxhetor në të cilin propozon shkurtime prej 44 miliardë dollarësh, dhe jo si zgjidhje, por, siç e vuri në dukje vetë, si një “litar shpëtimi”. François Bayrou, i cili ka theksuar të paktën katër herë se nuk është larguar kurrë politikisht nga qendra e djathtë, beson se me këtë shumë vendi i tij thjesht do të ndalojë së rrituri borxhin e tij dhe nuk do ta ulë atë…
Çështja për Bayrou-n, i cili dukej mjaft i çliruar nga mundimi i qeverisjes, nuk është e sotmja, por e nesërmja “e shkurtër”, një e nesërme që për të nuk do të ekzistojë pasi vendi do të jetë i detyruar të ndjekë dhe të formulojë politika që do t’i imponohen nga kreditorët e tij dhe jo nga qytetarët e tij dhe nevojat e tyre.
Për François Bayrou-n, “kënga e mjellmës” së tij nga pozicioni i kryeministrit ishte një dalje heroike (pa thonjëza) pasi ai duket se e kondenson tërësinë jo të qeverisë, por të punës politike në frazën “nuk mund ta fshish të vërtetën me një votë”.
Çështja kryesore për Francën, megjithatë, nuk është vetëm ekonomike, megjithëse Bayrou zgjodhi ta ngrejë këtë çështje të veçantë. Shoqëria franceze duket se ka jetuar, për të paktën katër vjet, përtej parave të “huazuara” dhe me durim “të huazuara”. Polarizimi që si e djathta ekstreme ashtu edhe e majta ekstreme kanë nxjerrë në sipërfaqe sigurisht që ndikon në kushtet e jetesës, por ato gjithashtu do të ndikojnë në mënyrë dinamike në zhvillimet në periudhën e ardhshme, me këtë vjeshtë që konsiderohet përtej kritikës dhe “të nxehtë”.
Kampet e dallueshme brenda Asamblesë Kombëtare Franceze janë të njëjta me ato që ekzistojnë sot në vetë shoqërinë franceze. Nga njëra anë, e djathta ekstreme propozon që paratë, rendi dhe rimëkëmbja e vendit të kalojnë përmes kontrollit absolut të imigracionit, deportimeve dhe “transformimit” të shtetit të mirëqenies bazuar në pasaportë, dhe nga ana tjetër, poli i saj i majtë dëshiron një “gijotinë” ekonomike për të pasurit që nuk paguajnë atë që u detyrohet ose atë që duhet të paguajnë. Në të njëjtën kohë, çështjet djegëse për francezët janë, përtej pagave dhe pensioneve, Arsimi, Shëndetësia dhe siguria, me të cilat asnjë nga polet politike - qoftë të harkut demokratik apo jo - nuk po merret në të vërtetë.
Pallati Elize dhe presidenti i vendit kanë zgjedhur "hile" për më shumë se një vit, siç është shkuarja e vendit në zgjedhje parlamentare surprizë pas fitores dërrmuese të së djathtës ekstreme në zgjedhjet e mëparshme evropiane. Rezultatet e zgjedhjes së popullit francez, pavarësisht festimeve "të qeta" të Macron për humbjen e Le Pen - Bardella, nuk i lanë vend kampit kundërshtar të së majtës, pasi për presidentin francez, "armiku i armikut" nuk ishte dhe nuk do të bëhet mik. Megjithatë, janë manipulimet e Macron, më shumë se kushdo në pozicionin e kryeministrit, që francezët qartësisht nuk i duan. Manovrat politike të Macron mund të mos kenë mbaruar ende dhe ajo që ai vërtet dëshiron të bëjë nuk është bërë e qartë, por kjo nuk do të thotë që një nga shoqëritë më të politizuara në Evropë do të mbetet joaktive ose në hipnozë.
Trashëgimia e vogël politike dhe personale që Bayrou lë si e dhënë nuk është e mjaftueshme për të përmbajtur reagimin popullor, i cili zyrtarisht do të shprehet në rrugët e vendit nga 10 shtatori.
