Nga Ardit Rada
Partia Demokratikë është përfshirë në një dinamikë të re, por të njohur. Vetëm se këtë radhë ‘lufta’ e foltoreve ka tjetër drejtim. Figura të njohura në PD që kanë dalë hapur në krah të Ervin Salianjit po e konfirmojnë dita-ditës së e gjithë lëvizja e tyre, nga kafenetë në sallat ploy, nuk ka të bëjë me synimin për t’i zënë vendin Sali Berishës, as për të krijuar një alternativë ndaj tij. Përkundrazi, lëvizjet e Salianjit ndjekin një logjikë që bën sens për situatën ku ndodhet PD-ja e sotme: Përforcimin e pozicionit të tij në raport me Gazment Bardhin.
Salianji është një nga figurat më të ekspozuara të PD-së në dekadën e fundit. Ka kaluar përmes një procesi të vështirë gjyqësor, është përballuar me burgun dhe është rikthyer në jetën politike duke mbajtur peshën e një narrative personale që e dallon nga shumë të tjerë brenda partisë. Pavarësisht sfidave, ai ka vijuar të ruajë një profil aktiv në debatet politike dhe në komunikimin publik.
Ndërkohë, Gazment Bardhi, pavarësisht rezultati turpëruese në Fier më 11 Maj, vazhdon të mbajë funksione të rëndësishme në PD. Njeriu që nuk arriti të fusë dot në Parlament as listën e mbyllur, mbetet Kryetar i Grupit Parlamentar dhe pjesë e vendimmarrjes së strukturave të partisë. Ky kontrast mes rezultatit elektoral dhe pozicionit institucional krijon natyrshëm pakënaqësi dhe rivalitet brenda PD-së, sidomos nga Salianji që një ditë më parë deklaroi se avancimi në karrierë brenda selisë blu duhet të reflektojë vlerësimin e votuesve.
Pikërisht këtu lind tensioni mes Salianjit dhe Bardhit. Nëse selia blu pretendon të zbatojë një standard ku vota është treguesi kryesor i legjitimitetit dhe avancimit, atëherë Salianji e sheh veten në një avantazh moral dhe politik në raport me Bardhin. Rrjedhimisht, angazhimi i tij në një ‘Foltore’ me demokratët është një apel ndaj Berishës për të ristrukturuar ekuilibrat e brendshëm dhe hierarkinë në PD.
Deklaratat e Ilir Alimehmetit se takimet e tij dhe të Salianjit nuk synojnë të sfidojnë autoritetin e Berishës, janë një provë e qartë se ‘Foltorja’ nuk ka të bëjë me njëshin, por me ata që e rrethojnë. Po kështu, deklarimet e Edmond Spahos, i cili ka përmendur se Salianji ka qenë pranë marrjes së postit të Kryetarit të Grupit Parlamentar, tregojnë se ambicia e tij për atë pozicion ka qenë reale. Fakti që kjo mundësi nuk u materializua, e la të hapur një çështje të brendshme që sot duket se po rikthehet në skenë.
Në këtë kuptim, ‘Foltorja’ nuk shfaqet si një mjet për të sfiduar udhëheqësin historik të PD-së, por si një platformë për të forcuar pozicionin personal të Salianjit. Dhe në fakt këtë po e tregon duke mbledhur më shumë njerëz seç ka marrë vota Gazment Bardhi në Fier. Përballë figurave të tilla diskretituese për demokratët, Salianji synon të ripozicionojë veten si një figurë që ka kontribut, ka histori dhe së fundmi kërkon të ketë edhe hapësirë në strukturat drejtuese të PD-së.
Thirrja e tij mbi nevojën për standarde të bazuara në vota dhe performancë elektorale është një mesazh i drejtpërdrejtë që prek Bardhin më shumë se çdo figurë tjetër. Ndaj sot Partia Demokratike nuk po përjeton një betejë për kryetar. Po përjeton një betejë për hierarki. Dhe në këtë hierarki, roli i Gazment Bardhit është më i kontestuari sot. Si për dështimet në politikë, ashtu dhe për misterin që mbart, sesi u gjend kërmilli në majë të malit.
