Nga: Domenico Catagnano (Kryeredaktor i agjencisë së lajmeve Mediaset)
Pippo Baudo ka ndërruar jetë, dhe me të largohet një copë e thellë, komplekse dhe e gjallë e televizionit italian.
Jo vetëm një moderator, jo vetëm një emër i njohur. Pippo ishte si një radar, një dirigjent që ndiente muzikën para se të fillonte, një vizionar me smoking dhe intuitën e madhe të skautëve amerikanë të talenteve, atyre që me një shikim kuptojnë nëse ekziston një shkëndijë.
Në një vend që shpesh pengohet nga provincializmi dhe nostalgjia, Baudo ka arritur të jetë klasik pa u bërë kurrë i vjetër. Ai ka kaluar dekada me lehtësinë e atyre që njohin mirë zanatin e tyre: moderimi si art, transmetimi direkt si koreografi, skena si një zgjatim i shpirtit të tij. Sepse Pippo nuk prezantonte, ai mirëpriste. Mirëpriste shikuesit, konkurrentët, këngëtarët, komikët dhe mbi të gjitha të rinjtë.
Lista e atyre që “i ka shpërndarë Baudo” ngjan më shumë me një galeri portretesh sesa me një listë të thjeshtë. Beppe Grillo, Andrea Bocelli, Lorella Cuccarini, Heather Parisi, Eros Ramazzotti, Laura Pausini, Giorgia... emra – dhe këta janë vetëm disa – që sot duken të pashmangshëm në firmamentin e spektaklit, por dikur ishin fytyra të zakonshme, flakëza të pasigurta.
Dhe Pippo i pa, i mori për dore duke besuar në intuitën e tij të rrallë, atë gjashtë-sens të një skauti të vërtetë të talenteve në televizionin italian, që e çonte të dallonte mes atyre që kërkonin një mundësi dhe atyre që kishin një avantazh të veçantë. Dhe kur shihte atë zjarr në sytë e tyre, dinte ta ndizte.
Por të kufizosh Pippo Baudon vetëm si “skaut talentesh” do të ishte shumë pak, sepse ai ishte edhe një kujdestar. Kujdestar i një mënyre të veçantë të bërit televizion, që nuk kishte frikë nga rrëfimi, ritmi, koha e gjatë.
Një Sanremo i Baudos nuk shuhej pas një tweet-i viral, nuk jetonte vetëm nga polemika e ditës. Kishte një gramatikë, një frymë, një strukturë narrative që sot duket pothuajse utopike.
Sigurisht, Pippo përfaqësonte edhe televizionin e kohës së artë të Rai, atë më monolitik, më institucional.
Por brenda asaj kornize të ngurtë, ai gjithmonë arrinte të vendoste diçka nga vetja: një ironi të butë, një pjesëmarrje të sinqertë, madje edhe një formë guximi.
Po, guxim, sepse duheshin fuqi për të qëndruar në qendër të një shfaqjeje që ndryshonte çdo dhjetë vjet.
Dhe ai ishte aty, gjithmonë. Shpesh i kritikuar, ndonjëherë dhe tepër, por kurrë jashtë loje. Televizioni i tij ishte punuar me dorë, si një kostum i punuar me mjeshtëri: menduar, ndërtuar, qepur mbi shikuesit.
Një televizion ku koha kishte ende kuptim dhe pritja ishte pjesë e magjisë. “Sanremo”, “Fantastico”, “Domenica In” dhe dhjetëra programe të tjera nuk ishin vetëm shfaqje argëtuese, por kapituj të një rrëfimi që sot duket i largët, që ka formuar shijet, stilin dhe gjuhën e miliona italianëve.
Pippo Baudo ishte “babai” pa paternalizëm, moderator i sinqertë, profesionist që fliste me publikun si në shtëpi, me ata që dojmë. Autoriteti i tij nuk vinte nga pozicioni, por nga besimi që transmetonte. I besoje, dhe në kohë cinizmi dhe pamjesh ishte një cilësi e çmuar, pothuajse revolucionare.
Sot, kur televizioni fragmentohet në mijëra ekrane, kur talent-show-t janë industri dhe karrierat zgjasin vetëm sa një klip, metoda e Baudos duket se i përket një epoke tjetër. Dhe ndoshta është e vërtetë, por pikërisht për këtë na mungon dhe do të na mungojë. Sepse ishte televizion i bërë me duar, me dëgjim, me durimin e atij që di se çdo person mund të jetë një rrëfim./Përshtati në shqip Versus.al
