Mbrëmjen e djeshme, në emisionin “Goca dhe Gra”, u vu re një situatë e sikletshme mes shkrimtares Mimoza Ahmeti dhe aktores Egla Ceno.
Gjatë bisedës në studio, Ceno i kërkoi poetes një autograf në një nga librat që kishte sjellë me vete, por Mimoza Ahmeti refuzoi prerazi duke thënë: “Jo”.
Ky moment krijoi një ndjesi të ftohtë mes dy të ftuarave, dhe dukej qartë se Ahmeti nuk kishte ndonjë simpati të madhe për aktoren.
Pas emisionit, Egla ka reaguar përmes një postimi në rrjete sociale, ku me ironi shkruan se po e bën reagimin “nga fundi i krevatit të spitalit ku ndodhet shtruar nëna e saj”, duke lënë të kuptohet se i ka dhënë më shumë peshë gjendjes familjare sesa refuzimit publik të shkrimtares.
Reagimi i plotë i Egla Ceno:
E dashur Moza, ose më saktë: Moza që u ngrit mbi dorëshkrimet e një epoke, që hëngri metafora me lugë floriri e na mësoi të mos i kërkojmë dedikim poetëve, sepse ata janë mbi ne, si retë, si mjegulla, si keqkuptimi.
Po të shkruaj një letër publike nga fundi i një shtrati spitali ku shtrirë është nëna ime, sepse… le të themi që ti e meriton.
Moza e dashur, të ndoqa me kureshtje naive (impenjimi do kishte qenë i tepërt) gjatë intervistës që më ra për pjesë të të bëj, ku erdhe bashkë me librin tënd, plot 5 kopje, ndoshta për ta treguar, ndoshta për ta lexuar, ndoshta thjesht për të patur diçka që të mbash në dorë.
Unë në një akt njerëzor tu afrova me stilolaps në dorë, me lutjen e heshtur të një lexuesi që kërkon një dedikim dhe ti nuk ma dhe. Keqardhje? Jo. Habi? As që bëhet fjalë. Ti je artiste dhe siç e dimë tashmë, artistët nuk janë të detyruar të jenë njerëz.
E pra, Moza e madhe, nëse një lexues nuk e meriton një dedikim, pse ta marrë librin? Dhe nëse një autore nuk e sheh të arsyeshme të bëjë një dedikim, pse ta sjellë librin në televizor? Sepse, në fund të fundit, kjo është një simfoni hipokrizie e shoqëruar me simptoma të një narçizmi të veshur me “poezi” dhe ftohtësi që as metaforat nuk e ngrohin dot.
Ti nuk më le dot si “pemë”, më le si dikë që po i kërkonte dedikim dikujt që ka stil përbuzjen si art. Dhe ky është zhanër më vete.
Me përshëndetje të përmbajtura,
Një lexuese që do poezi, por jo pa njerëzi.
