Me lot në sy dhe zërin që i dridhej, bashkëshortja e Fatos Nanos, Xhoana Nano, mbajti një fjalë të thellë dhe prekëse gjatë ceremonisë së homazheve shtetërore në nder të liderit historik të Partisë Socialiste. Ajo e përshkroi ditën e sotme si më të errëtën në jetën e saj dhe kujtoi me dashuri, mirënjohje dhe krenari jetën që ndanë bashkë.
“Dita e sotme është dita më e errët dhe më e trishtuar e jetës sime. Po ndahem me njeriun me të cilin kalova një çerek shekulli jetë – me të cilin ndamë ëndrra, shpresa dhe sfida të përbashkëta. Kjo është një nga ato ditë që kurrë nuk do të doja të përjetoja, dhe njësoj e ndjej për fëmijët tanë.
Një çerek shekulli më parë, unë, një vajzë e re me pafajësinë dhe intuitën e moshës, rashë në dashuri me Fatosin. Nuk e kuptoja atëherë pse, por tani e di: nuk ishte vetëm Fatosi si person ai që më tërhoqi. Rashë në dashuri me vizionin e tij për një Shqipëri ndryshe – një vend që të largohej nga traditat shekullore të dhunës dhe barbarisë dhe të zgjidhte një rrugë të re, të civilizuar, moderne dhe europiane. Të gjitha këto i gjeta tek Fatosi.”
Në fjalën e mbajtur gjatë ceremonisë mortore në hollin e Pallatit të Kongreseve, bashkëshortja e ish-kryetarit të PS Fatos Nano, Xhoana Nano, mes lotësh e cilësoi Nanon, si njeriu që e deshi jo vetëm si person por dhe për vizionin e një Shqipërie ndryshe, tjetër nga ajo që po kalonim.
Xhoana tha se Fatosi ishte i vërtetë, ai nuk dinte dhe nuk donte të shtirej, e urrente populizmin.
“Besonte me shpirt në vlerat evropiane, ishte neveritës ndaj banalitetit, servilizmit dhe paaftësisë. Ai eci mes baltës së politikës pa u bërë pis prej saj. Ai nuk bënte asgjë përgjysëm, as punën, as miqësinë, as dashurinë. Ai kishte një zemër të madhe, që dinte të falte e të mirëkuptonte, hakmarrja ishte një cilësi që jo vetëm nuk e kishte por as nuk donte ta njihte”.
Xhoana Nano: Të dashur miq e dashamirës, I nderuar zoti kryeministër, kjo është dita më e errët dhe e trishtuar e jetës. Po ndahem me njeriun që kalova një cerek shekulli jetë dhe që më lidhën shumë ëndërra, shpresa e zhgënjime të përbasjhkëta. Është një nga ato ditë që sdo doja ta kaloja. E njëjta ditë është dhe për fëmijët tanë. Këtu e një cerek shekulli më parë, rashë në dashuri me Fatosin, isha shumë e re atëherë nuk e kuptoja pse. Kisha rënë në dashuri jo thjesht me Fatosin si person por dhe me vizionin e një Shqipërie ndryshe, tjetër nga ajo që po kalonim.
Nuk e pata menduar me kaq qartësi atëhërë. Me kalimin e kohës, ditë pas dite, pata fatin të zbuloja te Fatosi vlera e cilësi që nuk jan. e ndjej për detyrë publike e morale që disa cilësi të tijat, me mirënjohje të thellë e them, që i njohim të gjithë, por ja vlen të përmblidhen. Sepse Fatosi ishte i vërtetë, ai nuk dinte dhe nuk donte të shtirej, e urrente populizmin. Besonte me shpirt në vlerat evropiane, ishte neveritës ndaj banalitetit, servilizmit dhe paaftësisë. Ai eci mes baltës së politikës pa u bërë pis prej saj. Ai nuk bënte asgjë përgjysëm, as punën, as miqësinë, as dashurinë. Ai kishte një zemër të madhe, që dinte të falte e të mirëkuptonte, hakmarrja ishte një cilësi që jo vetëm nuk e kishte por as nuk donte ta njihte.
